Weer thuis - [07-08-2010]
En zo is je vakantie weer voorbij...
 
Het laatste stukje naar Blyth zijn we op de motor gevaren, met een spiegelgladde zee. De haven van Blyth is thuishaven van de Royal Northumberland Yacht Club, die zetelt in een voormalig lichtschip met bouwjaar 1855. Het schip drijft nog steeds, wat niet zo heel verwonderlijk is als je hoord dat het ding gebouwd is met een huid van 10cm teakhout, daarbinnen een rij spanten van 35cm eikenhout, de spanten stijf tegen elkaar aan, en dan daarbinnen weer een huid van 8cm pitch pine. Het schip was duidelijk voor de eeuwigheid gebouwd! Helaas was de bar nog dicht toen wij er waren. Hij zou 's avonds wel open gaan, maar wij waren moe en zijn dus vroeg afgetaaid.
 
De volgende morgen was het stralend, onbewolkt weer met een rustig zuidwesten windje. Precies goed, en dus hebben we losgegooid en zijn de haven uitgezeild met Nederland als bestemming. Den Helder lag op zo'n 275 mijl afstand. De hele dag bleef het zonnig en rustig weer, maar met de Code 0 op liepen we toch nog gemiddeld een knoop of 5. De volgende dag betrok het en heeft het een tijd lang gemiezerd (we naderen Nederland...), maar tegen de avond trok het open en draaide de wind naar het westen, zodat de spinaker erop kon. 's Nachts nam de wind heel geleidelijk toe en gingen we op het laatst bloedhard, konstant tussen de 8 en 10 knopen. Omdat er nog golven uit het zuiden bleven komen maakte de boot soms gekke sprongen, maar dat mocht de pret niet drukken. Vroeg in de ochtend draaiden we om de Noorderhaaks (bij Den Helder) de Waddenzee op en ondanks dat we de stroom nog tegen hadden zijn we in 1 keer doorgezeild naar Makkum, waar we aan het begin van de middag aankwamen.
 
 
We hebben samen een heerlijke tijd gehad. Van de 26 dagen totaal hebben we 6 dagen helemaal niet gevaren. Die overige dagen waren ofwel dagtochtjes (tussen de verschillende eilanden op Orkney), ofwel de langere oversteken. De langste oversteek was de heenweg, van Harlingen naar Hoy, zo'n 450 mijl. In totaal hebben we 1294 mijl gevaren en maar 11 uur gemotord. We hebben niet een keer verwaaid gelegen, vrijwel niet aan de wind gezeild, en slechts op 1 gelegenheid een paar uur het tweede rif gestoken. Het weer was wat wisselvallig, met soms wat regen (meest miezer), maar dat duurde nooit langer dan een paar uur, waarna het weer opklaarde. Alleen niet zo heel veel zon. Slechts 1 dag was het koud, en hebben we de kachel aangehad. Wat ik erg leuk vond was te merken dat de gastvrijheid en openheid van de mensen op Orkney, waar ik zelf zo van genoot toen ik daar in mijn eentje rondvoer, nog precies hetzelfde is, ook nu we met zijn tweeen zijn. Het was een fijne vakantie.
 
Jurrien en Bart



Blyth? - [03-08-2010]
De noorden wind die gistermiddag, toen ik het verhaaltje schreef, op kwam zetten bleef inderdaad. Onder spinaker voeren we pal naar het zuiden. Naarmate de avond vorderde klaarde het steeds meer op en nam bovendien de wind gestaag toe, zodat we onder een felle maan steeds harder gingen. De hele nacht was het eind 4, begin 5, en de snelheid van de boot tussen de 8 en 10 knopen. Vanmorgen was het stralend weer, vrijwel strak blauw, en naderden we de kust ten zuiden van Edinburgh. Daar liggen een paar eilanden die al een aantal jaar op mijn lijstje stonden om te bezoeken, en omdat het nu zulk prachtig weer was besloten we om er vlak langs te varen.

Holy Island is een eiland vol mysteries. Het is met de vaste wal verbonden via een weggetje over een zandbank, en uitsluitend met laag water bereikbaar. Er staan allerlei ruines, onder andere van een heel vroege abdij (5e eeuw?), maar ik begreep dat dit eiland al sinds de prehistorie een religieuze rol heeft. Vlak ten zuiden van Holy Island liggen de Farne Islands. Dit is een verzameling piepkleine eilandjes waar de stroom tussendoor kolkt. Het is een vogelparadijs en wordt als zodanig in stand gehouden door de National Trust. Met volle snelheid en de stroom mee zijn we tussen deze eilandjes doorgespoeld. Interessant om gezien te hebben, maar een plek waar je beter uit de buurt kunt blijven als de omstandigheden minder gunstig zijn!

Nu zijn we een stukje verder; ten zuidoosten van Coquet Island nog zo'n 12 mijl van de plaats Blyth. Dit zou een mooie overnachtingsplaats zijn, ware het niet dat de wind (geheel volgens voorspelling) inkakt. We gingen nog maar anderhalve knoop, en hebben ook nog stroom tegen. De motor dus maar aan, en ik hoop dat we vanmiddag lekker in blyth een borreltje kunnen drinken.

Bart & Jurrien

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


Schotland - [02-08-2010]
1 Augustus, 57.25N 001.45W; Noord 2, 4 knopen onder spi


Woensdag 28 juli begon zonnig. Ik heb gezwommen (Jurrien niet) en van een visser kregen we een emmer vis; 3 makrelen en een schelvisachtige. Terwijl ik die schoonmaakte begon het te miezeren, de kern van de zwakke depressie komt recht over ons heen. De makrelen hebben we op zijn Noors als lunch gegeten: gekookt in zeewater met verse (Orkney) aardappeltjes en majo (bij gebrek aan zure room). Een paar uur heeft het gemiezerd, waarna het opklaarde en de wind uit het westen opkwam en wij de haven uitzeilden. Helaas gaf het eiland dermate veel lij dat we toch de motor nodig hadden om tegen het laatste restje stroom in onder het eiland uit te komen. Eenmaal vrij bleek de wind inmiddels noordwest en konden we de Code 0 zetten en zo halve wind ten oosten van de Orkney eilanden (in heerlijk vlak water) richting uitgang van de Pentland Firth te komen. Ik had het zo getimed dat we daar moor de stroom mee zouden krijgen, en met 8 knopen stroom in de rug richting Inverness zouden spoelen. Als avondmaal hadden we de schelvisachtige, dit maal als filet en op zijn vel gebakken.

Helaas hadden we vanwege de zwakke wind zoveel tijd verloren dat we niet meer de volle stroom mee hadden. Maar gelukkig waren we nog wel net op tijd om voor de kentering voorbij het 'point of no return' van de Pentland Firth te zijn. Het was comfortabel varen, onder de hoge wal, halve wind. Helemaal achterin de Morray Firth, waar we nu voeren, ligt een geheel afgesloten baai: de Cromarty Firth. Aan het eind van de middag, donderdag, kwamen we daar aan. Bij de ingang zwommen een aantal Bottlenose dolfijnen, die ook vrij dicht langs de boot kwamen en we goed konden zien. Het plaatsje Cromarty is tamelijk schilderachtig, met een paar mooie herenhuizen en een handjevol 'gewone' huisjes. Netjes in de verf, keurig opgeruimd. Het heeft een antiek haventje, dat bestaat uit twee korte piertjes parallel aan elkaar, met een soort dammetje er buiten, zo dat er een opening is van een meter of 15 tussen het einde van de piertjes en het dammetje. De stroom giert met 4 knopen tussen de piertjes en het dammetje door. Om het nog spannender te maken is het dammetje met het achterste (zuidelijkste, je komt vanuit het noorden de haven in) piertje verbonden met een loopbrug. Die moet je niet raken! Toen wij naar binnen wilden varen hadden we tegenstroom, en vol gas voeren we tussen het dammetje en het piertje door. Het was een piepklein haventje, met in het midden een drijvend stijgertje waar een paar bootjes aan konden liggen. Om het varen nog lastiger te maken, bleek er in het havenkommetje zelf nog een neer te staan. Maar goed, het is ons gelukt om zonder een schrammetje daar af te meren.

De reden dat we naar Cromarty gingen was dat we op bezoek wilden bij Alice Breevoort, een familievriendin die daar in de buurt woont maar een half jaar geleden haar man Bob na een lange periode van ziekte verloren heeft. Ze kwam ons in Cromarty opzoeken en samen hebben we fish & Chips gegeten in het plaatselijke hotel. Ze heeft onze was meegenomen en gedaan (Bedankt!), en de volgende dag zijn we met de bus naar haar huis gegaan. Het was klam vochtig weer, met perioden met miezer. rotweer dus, en geen weer om lekker de was te drogen. Maar Alice bleek een Rayburn fornuis te hebben, dat de hele dag zachtjes aan staat, en boven het fornuis was het aan het einde van de dag toch aardig droog. De busreis was een verhaal op zich. Om te beginnen ging de bus, die wij wilden hebben, helemaal niet. Samen met een aantal Schotten stonden we te wachten, en toen de bus na 40 minuten nog niet was gekomen dachten we dat hij wel helemaal niet meer zou komen dit uur en dat we beter koffie konden gaan drinken. Vlak daarna reed de bus voorbij. De bus van een uur later reed wel precies op tijd, alleen bleek helaas dat het niet de bus was die we hadden moeten hebben. De bus die we hadden moeten hebben bleek een belbus en we hadden natuurlijk niet gebeld. Deze bus ging naar Inverness, en vandaar konden we wel weer een bus terug nemen die langs het punt kwam waar we zouden moeten uitstappen. In Inverness regende het weer en was het in zijn algemeenheid grauw en klam. Geen gezellig stadje, voor zover we konden zien. Bij Alice was het heel gezellig. We hebben eerst gelunched (we hadden een paar pies meegenomen), waarna we naar Dingwall zijn geweest voor boodschappen. Vervolgens hebben we bij haar heerlijk gegeten en heeft ze ons weer met de auto naar Cromarty teruggebracht.

Weer terug aan boord zijn we het haventje uitgevaren en aan een mooring gaan liggen. Het idee was dat we daar lekker zouden liggen in westelijke wind (waar wij op zaten te wachten en die ook voorspeld werd). Nog maar goed en wel in bed kwam de wind. Maar ook een krachtige stroom, die ervoor zorgde dat we schuin met de kont op de wind kwamen te liggen, waardoor de boot als een idioot begon te rollen. Ik deed geen oog dicht en ben uit bed gestapt, heb de mooring losgegooid en ben weggezeild. Bij de uitgang van de Cromarty Firth werden we begeleid door dolfijnen, die we zowel konden zien alsook vlak onder de boot horen piepen en 'klikken'. Voor de wind zijn we die nacht en de volgende dag de Morray Firth weer uitgezeild. Aanvankelijk was het stralend weer met veel zon, maar in de middag haalden enorme, slome buien ons langzaam in. Tegelijkertijd nam de wind af en draaide uiteindelijk zelfs naar het oosten, zodat we het laatste stuk, vanaf Fraserburgh tot Peterhead, moesten kruisen in heel licht weer en regenbuien. Gelukkig hadden we wel een flinke stroom mee, en met het laatste stukje van die stroom kwamen we precies tot Peterhead.

Peterhead is een heel goede haven, onder alle omstandigheden aan te lopen, en als zodanig populair bij visserij en offshore. Ik een hoek is een kleine marina, met uitstekende faciliteiten (naar onze standaard), inclusief gratis douche en een behulpzame havenmeester. Vanochtend, zondag 1 augustus, begon windstil. Langzaam kwam een zwak westen windje op, geheel volgens de voorspelling. Wij weg, maar helaas bleek dat eenmaal buiten er geen zucht wind stond, maar wel een volle stroom tegen. Na een uur op de motor zijn we omgedraaid, en tien minuten later lagen we weer voor de haven... Daar hebben we toen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om het dorp in te gaan en een nieuwe V-snaar voor de dynamo te kopen. Dat lukte, en inmiddels was er nu een noorden wind komen opzetten en was ook het tij op zijn eind. Om drie uur vanmiddag zijn we vertrokken, met nog een zwak windje maar een lekkere stroom mee. Onder spinaker varen we nu naar het zuiden, waar we morgen een haven denken aan te lopen. We hebben nog wat tijd, en bovendien komt er nog een front door waarna we waarschijnlijk een lekkere westen wind krijgen om ons naar huis te brengen.

Wordt vervolgt.

Bart & Jurrien

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


Kirkwall - [28-07-2010]
23 Juli, Kirkwall, Orkney

Het is heerlijk hier, zo zeer zo dat we vergeten verhaaltjes te schrijven. Bovendien is er een probleem met de laptop, die een paar cruciale COM-poorten kwijt lijkt te zijn waardoor communicatie met de radio niet meer lukt. Gelukkig werkt het back-up systeem via de telefoon nog wel.

Maandag 12 juli, de datum van het eerste verhaaltje, was een heerlijke zeildag met een fijne noordoosten wind kracht 4 a 5, waardoor we een etmaal van 168 mijl konden maken. De volgende dag nam de wind af tot een zwak windje, en deden we nog maar 125 mijl. 's Avonds waren we ter hoogte van Peterhead, op de punt van Schotland, en konden we alle lichtjes zien. Ook een aantal schepen trouwens, en voor een paar moesten we uitwijken. Woensdagmiddag waren we bij het noordelijkste puntje van Schotland, en wilden we de Pentland Firth in. Dit is de zeestraat tussen Schotland en Orkney. Slechts een paar mijl breed, maar wel oppassen geblazen! De stroming is extreem sterk, tot lokaal wel 16 knopen en gemiddeld een knoop of 8 tot 10. Je moet de stroom dus mee hebben, anders kom je er niet door. Alleen, als je de stroom mee hebt en de wind tegen, dan staan er enorme golven, ook als het niet stormt. Wij kwamen een beetje te vroeg; er liep nog een Oost gaande stroom. En er stond een Oosten wind, kracht 5. Ondanks dat we nog niet in de volle stroom waren, waren de golven imposant! Op de kentering voeren we de Firth in, waarbij we de Noordelijke kant aanhielden en meteen om het puntje van het eerste Orkney eiland omhoog zeilden, de stroming uit en veilig tussen de eilanden. We maakten vast aan in het haventje van Longhope, op het eiland Hoy.

We kregen een heerlijke ontvangst. Binnen een kwartier kregen we van een visserman twee enorme krabben, die we meteen gekookt hebben en met verse aardappels en mayonaise opgegeten. De volgende morgen maakten we kennis met de bemanning van de reddingboot, die achter ons lag. Het was die dag wisselvallig weer, met perioden met regenafgewisseld door een waterig zonnetje. De bootsman van de reddingboot leek het dat het voor ons wel leuk zou zijn als we een auto zouden hebben om het eiland te verkennen, en gaf ons de sleutels van zijn nieuwe Volkswagen bus. De hele middag hebben we rondgereden en het hele eiland verkend. De naam van het eiland, Hoy, is ontleent aan het oud-Noors en betekend 'hoog'. Dat klopt, het eiland heeft een paar heel hoge bulten; we hebben geen poging gedaan om ze te beklimmen. Het regende...

Vrijdag 16 juli zijn we doorgevaren naar Stromness, in een stijve Westen wind kracht 6 tot 7. De Scapa Flow, waar we over voeren, is een soort binnenzee volledig omsloten door eilanden. Al sinds de oudheid (Orkney is al minstens 5000 jaar continue bewoond) is de Scapa Flow een belangrijke haven. In de vikingtijd (700 tot 1100 A.D.) was het zelfs de grootste wereldhandelshaven, in ieder geval van ons halfrond. De vikingen voeren van Amerika tot het Midden Oosten (er zijn munten gevonden uit Bagdad uit die tijd!). De hele Flow ligt bezaaid met wrakken van de laatste 2000 jaar en is een paradijs voor duikers, het is, met 14 graden watertemperatuur, alleen fris!

De eerste dag in Stromness was het rotweer, koud met (lichte) regen. We hebben niet veel gedaan. De dag ernaa was het beter en hebben we een auto gehuurd en een aantal oudheidkundige monumenten bezocht. De meest interessante dingen vonden we de Neolitische bouwwerken waarvan de ruines nog overal te zien zijn. Overal zijn grafheuvels, standing stones, en zelfs een compleet dorp van 5000 jaar oud, wat een dikke eeuw geleden bij een zware storm opeens bloot kwam te liggen. Er zijn twee cirkels met standing stones, zoiets als Stone Henge, maar dan bijna 1000 jaar ouder! Vlak daarbij ligt de graftombe van Meas Howe. Dit is een fantastisch bouwwerk; een kamer van 4.5 bij 4.5 meter onder de grond, berijkbaar via een 12 meter lange tunnel. De tunnel is zo gemaakt dat op de kortste dag van het jaar, precies bij zonsondergang, de zon er precies in schijnt en de hele kamer hel verlicht. De tunnel heeft zelfs een stenen deur, die zelfs op een soort scharnierpunt staat waardoor ondanks dat de steen zelf een dikke ton weegt, je de steen vrij gemakkelijk kan draaien waardoor de tunne hermetisch dicht zit! Er is geen cement of zo gebruikt, maar alle stenen zijn zo precies bewerkt dat je er nog geen mes tussen kan steken en er zit geen barst of scheur in. Na 5000 jaar... Alleen hebben de Vikingen van boven af de heuvel afgegraven tot ze in de kamer stonden. Hier hebben ze overal hun grafitty achtergelaten. De teksten varieren tussen 'Gelukkig is hij die de schat vindt in het Oosten' en ' Ingegurd was de allerlekkerste'. Zo veel grafitty is er aangebracht en bewaard gebleven, dat men dankzij deze teksten in staat is geweest het runenschrift te ontcijferen waardoor ook allerlei andere teksten gelezen konden worden.

Maandag 19 juli zijn we met het mooiste weer van de wereld, strakblauw met een zwak maar fris Oosten windje, langs de Westkant van het eiland Mainland naar het noorden gevaren. Op de Noordwest punt licht een eilandje wat je met laag water te voet kunt bereiken, en waar we de dag ervoor geweest waren omdat daar ook verschillende interessante ruines liggen. Nu voeren we op een paar honderd meter van de imposante 60 meter hoge kliffen. Na dit punt volgden we de kust van Mainland en voeren tussen het eiland Roussay en Mainland door alvorens langs de kust van Roussay naar het noorden af te buigen. Vandaar staken we de zeestraat over en voeren door een opening tussen twee eilandjes, om 's avonds af te meren op het eiland Westray. Een heerlijke zeildag! Hier weer een lekkere ontvangst; de oude havenmeester wist mijn naam niet meer maar wist nog wel de details van mijn vorige bezoek aan het eiland, 6 jaar geleden. De volgende dag was het zacht, maar mistig en hebben we gewandeld op het eiland en de ruine van een enorm middeleeuws kasteel bezocht. Wie in Godsnaam bouwt er nou zo'n enorm kasteel op zo'n klein afgelegen eiland? In de vroege middeleeuwen was er ook aardig wat beschaving, hoewel de ene Earl beter met zijn mensen omging dan de ander! Een van de belangrijkste figuren was Earl Magnus, die overleed in 1105 en begraven werd in een kerkje uit 1064 (waarvan alleen de fundamenten nog bestaan maar wat in de 17e eeuw een keer volledig verbouwd is). Na korte tijd werd deze man tot heilige verklaard en heeft men te zijner meerdere eer en glorie in de hoofdstad (...) Kirkwall een heuse kathedraal gebouwd die werd voltooid in 1137 en nog steeds in volle glorie gebruikt wordt. Ook zijn er verschillende paleizen uit die tijd, die alleen helaas nog uitsluitend als ruine te bezichtigen zijn.

Woensdag 21 was het weer rotweer; een harde NNO wind (6 of 7), koud, matig zicht en stuifregen. Toch zijn we vertrokken en hebben we een prachtige en spectaculaire zeiltocht gemaakt tussen de verschillende eilanden door naar het eiland Sanday. De volgende morgen was het strakblauw en hebben we een lekkere wandeling gemaakt over het eiland. De kleuren zijn hier zo mooi! De zee intens blauw, of wit, of groen; de wielanden knalgroen in allerlei tinten. Zelfs in de mist was het mooi. Laten die dag zijn we met een rustig noorden windje naar het eiland Eday gezeild. Een afstandje van niets (7 mijl), maar toch weer een heel ander eiland. Er was alleen een piertje om aan af te meren, verder niets. Er lag 1 andere boot, en wel dezelfde die we ook op Westray hadden ontmoet. Twee oudere mannen erin, locals uit Stromness die ook lekker rondkeutelen tussen de eilanden. Ze hadden ons op Eday de locale pub aanbevolen, en na enig zoeken hebben we die ook gevonden. Piepklein, gerund door moeder, zoon en dochter. We kregen als kadootje een aardbijensorbet!

Vanmorgen, vrijdag 23, zijn we met wederom onbewolkt weer doorgezeild naar Kirkwall waar we nu liggen in de nieuwe haven. Het was ruim genoeg om onder zeil af te meren; we hebben de motor nu al 3 dagen niet gebruikt; we kunnen steeds zeilend weg en afmeren. Vanmiddag hebben we het stadje verkend; het was verrassend druk! Maar misschien zijn we de drukte wat ontwend en lijkt het meer dan het is... Morgen zijn we hier nog, daarna zien we wel weer verder.

Bart en Jurrien

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


Fair Isle - [28-07-2010]
Fair Isle, 27 Juli

Toen ik de vorige update over onze vakantie schreef waren we in Kirkwall op Mainland Orkney. Daar hebben we een middag rondgewandeld, wat boodschappen gedaan en de ruines van de palijzen van de bisschop en de earl (graaf, landheer) bezocht. Deze mensen, halverwege de 12e eeuw, leefden in een enorme weelde in een gigantisch palijs; de rest van de bevolking leed daar ongetwijfeld onder...

's Avonds hebben we gedouched in de sailing club aan de haven en daar aan de bar nog wat gedronken. De andere aanwezigen haalden ons over om de volgende morgen mee te gaan naar het eiland Rousay, waar een regatta zou worden gehouden met daarna een 'raft-race' en feest. Voor dat soort dingen zijn we wel te porren en de volgende morgen zijn we met een zwak zuiden windje onder spinaker achter een handvol andere boten aan richting Rousay gegaan. We wisten waar we moesten zijn, omdat we onderweg naar Westray, een paar dagen eerder, al vlak langs het piertje van Rousay waren gevaren. We kwamen als eerste boot binnen. Aan de andere kant van het piertje lag de boot van Fred en Willie, twee inboorlingen uit Stromness, die we al eerder tegen waren gekomen. Beiden zijn gepensioneerd zeekapitein, Fred 76 en Willie net 60. Vooral Willie is een gezellige, geinteresseerde man en leuk gezelschap. De zeilwedstrijden stelden niet zo heel veel voor; voor de middag werd een race van twee rondjes om een paar boeien gevaren, na de middag nog zo'n race. Er zat alleen geen kruisrak in, dus was het meer heen en weer varen. We wonnen wel op line-honours, maar op handicap (hoe ze die dan ook bepaald hadden), waren we tweede. Maakt niet uit, het was vooral een fun-wedstrijd, hoewel bij mij dan alles gaat kriebelen en ik per se zo hard mogelijk wil zeilen. Tussen de races in werd er een lunch geserveerd, en na afloop een zware maaltijd van puree, gehakt en gekookte groente. Een goede bodem!

De raft-race was hilarisch! Een stuk of 5 teams hadden een vaartuig gemaakt waarmee ze naar de overkant van de sound moesten varen, daar de pier aantikken en dan terug. Het was zeer kleurrijk. De meeste teamleden hadden geen studie scheepsbouw gedaan en een van de (weinige) regels was dat de vaartuigen niet van tevoren geprobeerd mochten worden. De eerste tewaterlating was dus vlak voor de start en dit keer was er maar 1 raft dat binnen 5 minuten omsloeg. Meestal is die score hoger! Het raft dat omsloeg was een Toyota High-lux pick-up chassis met de stoelen er nog in, maar zonder dak. In plaats van de vooras was er een grote plasic cilinder drijver met een spanband vastgeknoopt. Aan de achterkant, naast de bak van de pickup, waren aan weerskanten drie oliedrums gesjord. De cardanas had een schroef op het eind en achter in de bak was een dol bevestigd waar een lange riem uit stak waarmee gestuurd moest worden. Alleen bleken de oliedrums lek en kort na de tewaterlating en moeizaam keren van het vaartuig zonk de achterkant steeds dieper weg. De grote drijver vooraan was wel waterdicht en hield de voorkant hoog boven water, waardoor de hele boel langzaam en onder groot applaus en gejoel van de volledige eilandbevolking langzaam omsloeg. Een ander vlot bestond uit het dak van een Ford Transit, waarop een Saab 3 cilinder motortje een grote propeller van een vliegtuig aandreef, als een moerasboot. De bemanning van dit vaartuig bestond uit 5 verklede vrouwen die samen het Vulture Squadron vormden. Op een groot vlot, met een katamaran-romp van piepschuim in landbouwplastic, stond onder een zeiltje een dikke V8 die een grote schroef aandreef. De Ford Transits hebben blijkbaar daar hun beste tijd gehad, want ook een ander team had een dak van zo'n ding afgezaagd, omgekeerd en voorzien van een Subaru motor. Het laatste team had Shrek als thema, inclusief een groene bemanning met pruiken. Wij volgden, samen met alle andere toeschouwers, vanaf de veerboot het hele gebeuren van nabij. Die veerboot werd voor van alles en nog wat gebruikt, zelfs om midden in de nacht nog wat muzikanten naar de omringende eilanden te brengen. Meteen na de start was duidelijk dat de V8, met in heel grote letters de tekst 'Oota my way, Suckers!' het hardst ging, gevolgd door de Subaru-transit. Ook de boot met de luchtpropeller ging verrassend goed, al hadden die wat problemen met de koersvastheid. Shrek had vergeten dat er in de autoversnellingsbak een differentieel zat waardoor de schroef stil bleef staan en de andere uitgaande as, die niet gebruikt werd, heel hard ronddraaide. Met kunst en vliegwerk hebben ze die astap vastgeknoopt en hebben ze, heel langzaam, het hele parcours volbracht. De Suckers gingen met een flinke voorsprong op de finish af, tot op 200 meter van het eind opeens de motor stilviel. Brandstof op? De Subaru-ford voer triomfantelijk een rondje om ze heen waarna ze finishten en de race wonnen.

Na dit spektakel begon het feest pas goed. Er was geen muziek in de pub bij het piertje, maar gaandeweg de avond kwamen er steeds meer instrumenten tevoorschijn en de hele avond door was er life muziek. Tegen de tijd dat de meeste mensen al aardig wat op hadden werd er omgeroepen dat er buiten meegedaan kon worden aan het trekker-trek. Vol ongeloof gingen we naar buiten en de aap kwam snel uit de mouw; beneden bij de haven stond een oude tractor met een touw aan de voorkant en het team wat het snelste de tractor omhoog naar de pub kon trekken won. Nog een tijdje later kwam er iemand met een paar sumo-worstelpakken. Dit waren heel zware pakken die je over je hoofd deed en die tot je knieen kwamen, en maakten je anderhalve meter dik. Een ronde cirkel werd op het grasveld gespoten en de sumoworstelaars namen het tegen elkaar op. Het zag er zeer komisch uit, omdat je nauwelijk normaal kon lopen in zo'n pak. Het was meer een soort huppen. Ik heb het ook tegen iemand opgenomen, en gelukkig gewonnen... Het was behoorlijk zwaar en moeilijk, maar heel erg leuk. Langzaam werd het donker en de band binnen was op volle sterkte: 3 violen, een banjo, twee gitaren, een accordeon, een trommel en een keyboard. Regelmatig wisselde de bezetting en een violist bleek bijvoorbeeld ook uitstekend banjo te kunnen spelen. Het was een heerlijke feestavond met de gehele bevolking van het eiland en de naburige eilandjes in beschonken toestand bij elkaar.

Met een behoorlijk houten hoofd zijn we de volgende morgen, in heel rustig druilerig weer, naar North Ronaldsay gezeild. Op dit eiland, het meest Noordoostelijk van de Orkney-groep, woont de dochter van Willy, die daar schooljuf is en al door Willy was ingeseind. Bij onze aankomst werden we onthaald en 's avonds, na het eten, mee naar huis genomen. Haar broer was er ook, evenals nog een vriendin, en het huis uit 1630 was prachtig. Laag, smal en lang, met een loodzwaar stenen dak, en lekker warm en gezellig van binnen. North Ronaldsay is beroemd om zijn schapen. Al meer dan 2000 jaar loopt daar een kudde schapen die vrijwel uitsluitend van zeewier leeft en geen inmenging van andere rassen heeft gehad. Alleen tijdens het lammeren mogen ze even binnen de grote stenen muur die het hele eiland omgeeft (om ze op het strand te houden) en gras eten. Gras vinden ze lekkerder dan zeewier en de schapen doen hun best om binnen de muur te komen. Als het ze lukt, echter, worden ze afgemaakt om te voorkomen dat alle schapen de truc leren. Sommige schapen gaan zelfs op elkaars rug staan om over de muur te kunnen springen. Het zijn heel speciale schapen, die er eigenlijk meer als geit uitzien dan als dik schaap en die meer naar hert smaken dan naar schaap. De dag na onze aankomst zou het 'punding' beginnen en wij werden uitgenodigd te helpen. Dit bestond uit het opdrijven van de schapen langs de kust richting een verzamelpunt. Daar werden ze gevangen en gesorteerd om vervolgens geschoren te worden. Zowel Jurrien als ik hebben beide 2 schapen geschoren. Geknipt is een betere omschrijving, want het gebeurde met een soort scharen van middeleeuws ontwerp. Met een scherpe schaar ging het veel makkelijker, zoals ik bij mijn tweede schaap kon vaststellen... De hele dag was stralend, stakblauw, maar in de namiddag betrok het en kwam een zuiden wind opzetten. De boot lag op een mooring in een baai die naar het zuiden geheel open was, dus was het zaak om terug naar de boot te gaan. Na een maaltijd bij Helga en Scot werden we naar de haven teruggebracht. Inmiddels regende het en tot overmaat van ramp bleek de bijboot lek. Blijkbaar was de temperatuur van de lucht in het bootje, dat op de pier in de zon lag, te hoog opgelopen zodat een plakker over een oud lek opengebarsten was. In mijn eentje in het bootje, hard pompend en volle kracht met het motortje, lukte het toch om enigszins droog over te komen. Eenmaal aan boord heb ik eerst het bootje aan dek gesjord en vervolgens van de mooring losgegooid en Jurrien van de kade opgepikt. Vervolgens hebben we de zeilen gehesen en zijn we naar Fair Isle gezeild. Dit is een eiland halverwege tussen Orkney en Shetland, waar we kort voor middernacht (en nog niet donker...) gemeerd lagen.

Vandaag was het weer stralend weer (de perioden met rotweer duren nooit erg lang) en hebben we uitgebreid het eiland verkend. Bovendien heb ik de bijboot gerepareerd en is het gelukt de computer weer met de laptop te laten praten. Na een biertje in de kuip, met een boek in het zonnetje, hebben we weer een heeerlijke maatijd van geconfijte eend in gesmoorde bleekselderij (gesmoord in eendevet), met heerlijke Orkney aardappeltjes. Een glas lekkere wijn maakt het af. Life could be worse!

Morgenochtend komt volgens het weerbericht de kern van een zwakke depressie over met als gevolg dat daarna de wind naar het noordwesten draait. Als dat gebeurd gaan we weer weg hier en richting het vaste land van Schotland.

Wordt vervolgd.

Bart & Jurrien

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


COM 4 - [28-07-2010]
Alles lijkt hier weer te werken...
Vorige week verdwenen plotseling een aantal COM-ports in de computer, met als gevolg dat de computer geen verbinding meer kon maken met de radio. Hierdoor konden we geen grib-file weerberichten meer ontvangen en ook geen mails meer sturen of ontvangen. Vanmorgen is het me gelukt om in ieder geval de poort die verbinding maakt met de radio (com 4) weer terug te vinden, en prompt konden we weer zenden en ontvangen.

Vakantie updates komen er dus aan...

Groeten vanaf Fair Isle

Bart & Jurrien

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


Orkney - [28-07-2010]
12 juli 2010; 5530N 00135E

We hebben eindelijk vakantie, en Jurrien en ik zijn met de boot op pad.

Zaterdag hebben we eerst alle rommel ingepakt enboodschappen gedaan, zodat we aan het einde van de middag konden vertrekken. Vlak voor vertrek kwam ex-collega (van ons allebei!) Elle Blauw met zijn familie nog even langs, en in Kornwerderzand mijn ouders, die een frisse voorraad zeeziektepillen hadden meegenomen. Het was bloedheet die dag, en Jurrien en ik liepen allebei tegen ons kookpunt aan. Na in Kornwerderzand met zijn vieren gegeten te hebben, zijn we vertrokken.

In verband met de toen heersende zwakke noordwesten wind zijn we door de Boontjes rfichting Harlingen gegaan. De bedoeling was om meteen door te gaan en nog die nacht het zeegat van Terschelling uit te zeilen. Helaas werd er, toe we ter hoogte van Harlingen waren, gewaarschuwd voor extreem weer met zeer zware (onweers)buien en harde wind. We zijn dus maar in Harlingen gaan liggen en (gelukkig, anders gaat het knagen...) midden in de nacht was het inderdaad noodweer!

Maar zondagochtend was weer strakblauw en met een frisse WZW wind zijn we opgewekt vertrokken. Rond een uur of half 1 waren we het Stortemelk uit en zijn we koers noordwest gaan voorliggen. Richting Schotland. De rest van de zondag was zwakke wind, geleidelijk ruimend van WZW naar NO. 's Nachts nam de wind toe en de hele dag vandaag hebben we een gemiddelde snelheid van 7 knopen gehaald. We zijn al ruim over de helft naar Peterhead, wat op het puntje van Schotland ligt, boven Aberdeen. Of we daar stoppen weten we nog niet, dat hangt van het weer af. De verwachting is namelijk dat de wind vannacht naar het noorden of zelfs noord-noordwesten draait, en dan morgen weer afneemt en terugdraait naar het zuiden. Peterhead is een mooie uitvalsbasis, en als we zin hebben om de wal even op te gaan kunnen we daar altijd binnenlopen.

Wordt vervolgt.

Bart en Jurrien

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


Vakantie Jurrien en Bart; Vertrek - [19-07-2010]
12 juli 2010; 5530N 00135E
 
We hebben eindelijk vakantie, en Jurrien en ik zijn met de boot op pad.
 
Zaterdag hebben we eerst alle rommel ingepakt enboodschappen gedaan, zodat we aan het einde van de middag konden vertrekken. Vlak voor vertrek kwam ex-collega (van ons allebei!) Elle Blauw met zijn familie nog even langs, en in Kornwerderzand mijn ouders, die een frisse voorraad zeeziektepillen hadden meegenomen. Het was bloedheet die dag, en Jurrien en ik liepen allebei tegen ons kookpunt aan. Na in Kornwerderzand met zijn vieren gegeten te hebben, zijn we vertrokken.
 
In verband met de toen heersende zwakke noordwesten wind zijn we door de Boontjes rfichting Harlingen gegaan. De bedoeling was om meteen door te gaan en nog die nacht het zeegat van Terschelling uit te zeilen. Helaas werd er, toe we ter hoogte van Harlingen waren, gewaarschuwd voor extreem weer met zeer zware (onweers)buien en harde wind. We zijn dus maar in Harlingen gaan liggen en (gelukkig, anders gaat het knagen...) midden in de nacht was het inderdaad noodweer!
 
Maar zondagochtend was weer strakblauw en met een frisse WZW wind zijn we opgewekt vertrokken. Rond een uur of half 1 waren we het Stortemelk uit en zijn we koers noordwest gaan voorliggen. Richting Schotland. De rest van de zondag was zwakke wind, geleidelijk ruimend van WZW naar NO. 's Nachts nam de wind toe en de hele dag vandaag hebben we een gemiddelde snelheid van 7 knopen gehaald. We zijn al ruim over de helft naar Peterhead, wat op het puntje van Schotland ligt, boven Aberdeen. Of we daar stoppen weten we nog niet, dat hangt van het weer af. De verwachting is namelijk dat de wind vannacht naar het noorden of zelfs noord-noordwesten draait, en dan morgen weer afneemt en terugdraait naar het zuiden. Peterhead is een mooie uitvalsbasis, en als we zin hebben om de wal even op te gaan kunnen we daar altijd binnenlopen.
 
Wordt vervolgt.
 
Bart en Jurrien


Hotmail is redefining busy with tools for the New Busy. Get more from your inbox. See how.


Final Message (for now) - [22-08-2009]
The last trip along the Belgian and Dutch coast went much faster then expected. The wind gradually veered to the southwest, and slowly increased to a force 7. So I flew the spinaker for as long as I dared, (not too long, as I didn't want to risk to break anything this last trip), then set the High Aspect jib. I flew along at a steady 9.5 knots, having almost a knot and a half of fair tide. So late in the morning, I called Jurrien that, if I kept on going, I could be in IJmuiden that evening. So she hurriedly finished her job of that day, raced home on her new Bromton bicycle, getting soaked in the process, got in the car and raced to IJmuiden. We got there at the same time, she going up to the inner pier (Kop van de Haven, near the restaurant), and I sailed into the harbour and temporarily tied up along the pier for a long kiss...

Then we both went to the Seaport Marina, she by car and I by boat, and had another long kiss and a dram of whiskey.... Went to bed early...

The next morning, when I was to finish this 4 month trip officially, we first had a visit of the insurance expert, who came to see all my damaged equipment. Then we went off to the lock, where both our parents, my sister, brother in law, friend Saskia and my aunt Bep all waited to see us in. It was a very heartwarming welcome! After that, Jurrien and I sailed to Amsterdam, where we had a quiet night at the Levanthaven, before we this morning went over to the Sixhaven. All day people came in, some that I expected, some completely unexpected. Very nice indeed.


I would like to thank everybody who visited my website. The number of hits is beyond belief, with visitors from all over the world! Many people either wrote in the Gastenboek, or sent me a private message of encouragement or congratulations. The fact that so may thousands of people apparently enjoyed this site, and my trip, greatly motivated me to keep on writing blog messages, although I did not always like to write things, especially when things didn't go so well. I thank you all.


Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


Last few miles... - [20-08-2009]
I got into Lymington at 2AM, and, not willing to wake up the whole place with my noisy engine, took up a vacant mooring. Next morning, at 9, I set off to the Town Quay, to do some shopping; trying to get some of the English electronics destroyed in the lightning accident. After this, I set off again, and sailed up the Solent, past Cowes, and out again on the other side. Since the weather forecast was for only one more day of nice westerly, I wanted to get east as far as possible. Unfortunately, at night the wind died completely and I lay becalmed for some 4 hours just off Dungeness. In the morning a little wind came up from the south, and I crossed the shipping lines and sailed into Duinkerken.

I had never been there, and also have never visited Belgium. So in Duinkerken I bought a chart of Belgium (my charts of that area were very old and of too large a scale), and yesterday sailed along the beach, in tropical conditions and a very light northeasterly breeze. A dead beat all the way, but quite some tide in the right direction. At 7 PM I was near Blankenbergen, and decided to try to get in. I did, but only just! I touched the bottom several times...

This morning at 6 I escaped the place again. It is thundery over Belgium, and there is only very little wind, from the south. But the wind is expected to freshen, and if the gods are good and don't hit me again with lightning, I will be in Amsterdam next Saturday.

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


The Good life - [16-08-2009]
Yesterday I sailed from Plymouth to Dartmouth, a distance of some 35 miles. I started off a little late, because I first went to QAB to see some other boats. So I finally left at 3 PM. Dartmouth is a wonderful place. It is situated at the mouth of a river (the Dart). The very entrance is quite narrow, and guarded by an ancient castle on either side. As it was around sunset that I came in, and floodlight was just being lit, it was a marvelous sight. I tied up to the city wall, and rushed off to take a taxi to a nearby village called Stoke Fleming. Peter Crowther is landlord of the local pub, called The Green Dragon. Peter (67?) is in his fourth decade of sailing ostars. He also holds the record for having done the most ostars, and also for the slowest time (89 days). He always enters, and, except for this year, is always last.

For anyone interested in
a) OSTAR
b) a decent English pub
The Green Dragon is highly recommended! The place was established in 1168 (!!!), and records of the landlords go back to 1607. Peter and his family run the place for the last 16 years now, and when I was there (OK, a saturday night), was loaded with people. I was too late for dinner, unfortunately, as the card looked good and looking at other people's plates made me even more hungry!

Today was true Gentleman's sailing. I started off after a decent breakfast and some shopping. Oh, the luxury of coastal sailing! I just finished my supper, which consisted of a shoulder of lamb, a full pound of it, cooked medium rare. With a sliced courgette, a handful of mushrooms and small fresh potato's. Only a good bottle of Bordeaux missed. I finished it with a delicious pine apple. I am now having a cup of tea with some chocolate... All the while the boat was sailing at 7.5 to 8.5 knots, under spinaker, and passing Portland Bill on it's way to the Needles (Isle of Wight). I will miss the tide at the needles, so it will be early tomorrow morning that I get there. But after this meal I will survive a couple of hours!

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


Homeward bound - [15-08-2009]
Last Tuesday I came into Plymouth. It was great coming there, many people gave me a heroes welcome. I didn't win anything...

Because of the very light weather many Fastnet boats came in very late. Home of Jazz, owned by Dutch friend Maarten Russchen, came in last night. I went out to see him in and finally took his lines in Sutton Harbour, downtown Plymouth, and we had a very late supper with him, his crew Ben and Sharon and Richard from Velocity Girl which is a sister ship to Home of Jazz.

Now, Saturday afternoon, I finally left Plymouth and am heading for Dartmouth. I hope to see Peter Crowther, who also did the ostar. He holds the record for having done the most ostars (9?) and was in his fourth decade of doing it!!


Next week Saturday, August 22, I intend to be in Amsterdam. In the morning, I will be in the Sixhaven, and would like to invite anyone interested on board for a cup of coffee and a chat! Hope to see many!

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


- [12-08-2009]
Yesterday around noon, I finally reached Plymouth. I went into Queen Anne's Battery (home of the Royal Western Yachtclub) first, to see some people, have a shower and a beer with some of the club members. Then I moved over to Millbay Dock, where my host Ian Hall had arranged a berth for me.

I did not rest long, but am working on getting all my pictures on this web site. So check them out on the fotoalbum section!

Bart


5005N 0440W - [11-08-2009]
I did it! I managed to avoid all 300 Fastnetters! Last night, during the dark, it brought strong memories of a Dutch 24-uurs race, so many boats! And they were all on directly opposite course to me, and also on a starboard tack. So I had to avoid all of them. Not much sleep...

And worse, I am now becalmed, with only 20 miles to go. It feels a bit like the finish of the OSTAR, however, this time I just start the engine!

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4936N 0605W; English Channel - [10-08-2009]
A few minutes ago, at 1730 UTC, I crossed the imaginary line between Bishop Rock and Ile d'Ouessant. This means that I am now not in the Atlantic any more, but sailing up the English Channel.

The day has not been as fast as I hoped it to be. Not only was the wind rather unstable, with unexpected strong gusts (which prevented me from flying the spinaker), but I also had a foul tide. I almost forgot, there are tides in the channel! and from 11 til 5 the tide has been against me. But now the tide is fair, for some 6 hours to come, and the Lizard is only 39 miles ahead. That should be possible! Plymouth is still some 90 miles off, so I will probably get there some time tomorrow.

Now, as the strongest gusts have passed (the wind is supposed to die out over night), I fly the jib poled out on the spinaker pole, and also have the code 0 on the leeward side, as well as a full main. Makes a nice combination, and also easy to reef down in case of gusts. And we finally go fast again, over 8 knots at the moment.

I haven't seen any Fastnet boats yet, and am curious how far they are. Have the first boats rounded the Bishop yet? We'll see.

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4911N 0938W - [09-08-2009]
Today was not really a day of speed records. Starting out in flat calm, ever since 2 AM the wind very, very gradually increased until it just now reaches a strength of some 10 knots. Subsequently, the speed has gone up from 1 to 5.5 knots now, all day under spinaker. But it was a very comfortable day, with hardly any swell, which allowed me to catch up some rest after last night. It's been overcast all day, but as from about noon the fog cleared and visibility became excellent. And by going at a steady speed, albeit slowly, in the end of the day, the day's run is not as bad as I feared earlier today. Might be up to some 110 miles.

The forecast is for strong soutwesterly winds tonight. I can't wait! It are now the closing stages of my crossing; the nearest port is now St. Mary, at the Isles of Scilly. Bishop Rock, at the western end of the Scillies, is only 131 miles off. If all goes well I will pass the Scillies tomorrow evening.

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4854N 1048W - [09-08-2009]
Why is it that during the days, I don't see a living soul. But as soon as night falls, and the fog rolls in, there's boats everywhere! Last night was terrible. No wind to speak of, a swell that made the sails slam against the rigging, and the radar alarms beeping that at least two boats were around. Very tiring!

But now the fog has cleared, a NW wind has come up (although still only 6 or 7 knots, but enough to get me going), and we're off again. I got a visit this morning from a Spanish fishing vessel. Maybe that was the vessel that hang around last night!

I was informed last night, that the famous Fastnet race starts today. A 300 boat fleet leaves Cowes (Isle of Wight) at noon today. They will sail down the Channel, around the Bishop Rock, up the Celtic sea to round the Fastnet rock off the SW coast of Ireland, and then back into the channel for a finish in Plymouth. I'm afraid I will see all 300 of them! As the winds will be SW from this evening, it will be a dead beat for them. And I might be going under spinaker, so not the most ideal conditions to dodge a 300 boat fleet!

But I hope to beat them into Plymouth!

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4849N 1213W - [08-08-2009]
Thick fog, almost becalmed... Bah!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4835N 1318W - [08-08-2009]
Today is probably my last day in ocean proper, for some time to come. At the moment I am still in the so called Porcupine Abyssal Plane, a valley in the ocean floor with a depth of over 4000m; as from this evening I will start to ascent the continental shelf. Today is quite different from the week before; it is drizzling, foggy and damp. The high pressure ridge has moved somewhat to the east and a small trough has moved in, giving me this weather and a moderate southerly breeze. There is no swell to speak of, and, while I am reaching under spinaker, quite comfortable inside. The invaluable Alladin lamp is burning slowly, and the boat is nice and warm. But, for the first time in two weeks, I am wearing jeans and a sweater! English summer, I presume!

This reaching under spinaker, how nice it may be, will not last long, as we are going in the wrong direction. That is, too far to the north. But I have the choice of going at 7 knots too far north, or going at 4 knots in the right direction. So when I reach 49 degrees north, and the wind is still southerly, I will take the spi down and go due east. If I go too far north, I might get on the northern side of the low, and run into easterlies! This little trough is a sort of intermediate system between the high on the southeast, and a new, Atlantic low. The new low, with accompanying westerlies, will only come in on monday, so for today and tomorrow I will have to do with this. ETA Plymouth still Tuesday night or Wednesday morning...

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4745N 1630W - [07-08-2009]
It might start to get boring, but I can only report of yet another perfect sailing day. The whole of last week has been marvelous, with my worst day (mentioned in the previous posting) of 140 miles. Then a day of 152, and all other days in the 160's. Sunny, partly clouded, wind southwesterly some 20 knots. Jib poled out. Yesterday, the wind abated a little, so flew the spinaker for some time. Gave me something to do :-).

Today we continuously sailed very fast; if conditions last til midnight this will be a 170, or maybe even a 180 mile day. But, conditions are forecast to calm down, as a high pressure cell develops over my position tomorrow. As it looks now, the wind will die out tomorrow, and by tomorrow night will be completely becalmed. But, last time predictions proved wrong and we kept some wind, so let's hope that will happen again. Still 470 miles to the Lizard.

When I get in Plymouth, I will post all my pictures on this site, so keep checking next week!

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4611N 2034W - [06-08-2009]
The fast sailing lasted two full days, both gave 160 miles. After that, I was supposed to enter an area of high pressure and subsequently less wind. But, maybe as a result of my attempts to sail around, over the top, of this high, the speed loss was not as bad as expected. In fact, I still did 152 miles yesterday. And the course is also not so bad, although a little north or the direct course. Finisterre is now 518 miles off, Flores is 615 miles behind and the Lizard 655 miles ahead.

The huge swell of the last few days, a result of a mammoth depression west of Ireland, finally abates somewhat. It makes the sailing much more comfortable, without this swell!

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4438N 2510W - [05-08-2009]
Another splendid day! Stiff wind (20-25kn), fast reaching on a huge sea. The surface of the sea is quite choppy, with waves from all directions the boat bounces over. Underneath these waves is a ridiculously huge swell; in an attempt to estimate the height I climbed the mast to the lower spreader, but from there was by far not able to look over the top of the next wave when the boat was in a trough. So I estimate the height at at least 6 meters. Rather impressive!

Occasionally the boat just takes off, surfing down these big waves. Regularly she hits 11 or 12 knots. De Franschman will quite easily plane at speeds in that range. The highest speed, until last week, was 15.3. That was set back in 1998, the first year that the boat went to sea. Amazingly, it took til last week to improve on that. This being not a race, and the middle of the Atlantic makes me a bit more careful than I would have been closer to a shore. But conditions were just right: a gust, a little too much sail, and the perfect wave. The boat just accelerated and didn't stop, just went faster and faster. And I was in my sleeping bag, looking at the speedometer going up and up, all the way to 16.7! Waw! And nothing much happened; after this mighty surf the boat returned to more normal speeds, and I quickly put a reef in!

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4400N 2645W; Europe - [04-08-2009]
Last night I passed the longitude of Horta, and most of the other Azorean Islands. I am some 250 miles north of them. And more importantly, I crossed the Mid Atlantic Ridge. According to the map, I sailed right over the top of a mountain, only 625 meters below me. That sounds still deep enough, but this mountain rises from the seabed at some 4000 meters. So, seen from the ground, quite a mountain! I am now back in deep water, again, and over the European tectonic plate.

The wind is still fresh, from the north west, and we are going fast, over 7 most of the time! There is quite a big sea running. Surely, to my north, the wind is much stronger! But this situation is not to last; a high pressure system will move in from the south, and, if I am far enough to the north, will bring gentle westerly winds. Not bad, but we will slow down a bit. But probably teh temperature will rise again, as this morning it was only a little over 10 degrees, Cold, especially when you are used to subtropical nights!

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4213N 3145W; Europe, here we come! - [02-08-2009]
As the long range weather forecast for the Western Approaches seems good (no tropical hurricanes forecast, calms instead...), I have decided to head directly for Europe. Flores, the westernmost island of the Azores, is almost due south from my position, but some 150 miles away. Cape Finisterre still 994 and the Lizard 1194.

During the past week I sailed due east, skirting the southern edge of a big Low, which is currently stationary west of Ireland. It gives gale force winds all over, but here, on the southern edge, only some 15 knots. This morning, the wind steadily decreased, so around noon I took the decision to gybe and sail ENE to look for some wind. Indeed, the wind slowly increased again to 15/20 knots. Perfect sailing with poled out jib. Further, tomorrow a cold front will pass, and the further north I am the better it will be; am I too far south the wind will veer all the way to the northeast; am I sufficiently far north, the wind will only veer from west to northwest.

Last night I saw a fish inspecting the lure. At first I thought is was a dolphin, and felt sorry for that. But later I realized that, although this fish had a dorsal fin on it's back, it looked much more like the blue fin tuna's from the book. It twisted around the lure a few times, and was then gone. What a pity! I have nog caught anything since that single bluefish on the way to New York.

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com


4140N 3549W; Mid Atlantic - [01-08-2009]
Around noon today I could fold the chart so that I am now closing in to Europe. A big step this is! I am truly in mid-Atlantic, happily skirting the southern edge of a big Atlantic depression. And while gales rage to the north of my position, I only have a gentle westerly wind of about 15 knots. This is likely to slowly increase tonight and tomorrow to 20 or 25 (force 6), but that's OK with me.

At the moment I am:
244 miles off Flores, on my starboard bow
1181 miles off Camarinas, on the northwest corner of Spain, due east from here
1367 miles off the Lizard, England
1122 miles off Whitehead, Nova Scotia (this is measured in a straight line, as the crow flies. It does not take into account the dogleg I made to get around the Grand Banks)
1589 miles off Newport, Rhode Island.

Depending on the long range weather forecast for the Western Approaches, tomorrow, I might skip a visit to the Azores and head straight for Europe. So far, the trip is going very smoothly, and it is a shame to visit exotic and remote islands as Flores (or the other Azores), without having time to enjoy them properly.

Bart

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com